Paasvuur en klootschieten? Twentse tradities die alle Tukkers omarmen.

Het hout wordt al weken van tevoren verzameld. En terwijl je langzaam wegzakt in de vaak drassige grond staar je in de vlammen. Iemand zet een lied in. De rest zingt mee. Ingetogen. Hartverwarmend. Iets met vruchtbaarheid en hoop. Blijf nog even. Dit is zo bijzonder.

‘Wij gaan niet wandelen…, wij gaan klootschieten.’ Wat dat is? Iets met een ‘kloot’ (een verzwaarde houten bal), 2 teams en 1 parcours. De kunst? Om in zo min mogelijk worpen het parcours af te leggen. Voordat de kids het doorhebben, heb je een stevige natuurwandeling gemaakt.

Toen kraamzorg nog niet bestond, hielpen de buurvrouwen de kraamvrouw waar ze konden. Helemaal verleerd hebben we dat nog niet. De buurt brengt, ongeveer twee weken na de geboorte, nog altijd een krentenwegge. Handig om in huis te hebben voor de visite. Goed voor het ijzertekort van jonge moeders. Te koop bij de Twentse bakker en heel lekker met roomboter.

Spook- en sprookjesachtig tegelijk. Mysterieus lage, lange tonen die zich op een koude winteravond traag over het platteland verspreiden. Misschien ligt er al een laagje sneeuw. Officieel mag het vanaf de 1e Adventszondag tot en met Driekoningen (6 januari). Goed om te weten (en dus goed om mee te maken): Het is uitgeroepen tot immaterieel cultureel erfgoed.

Generaties tukkers dronken er hun eerste Grolsch… Showden er voor het eerst hun brommer (Twents voor zoenen). Genoeg reden dus om, ook al is het maar 1 keer in je leven, een tentfeest te bezoeken.